Rozpalamy światło, co trwa w milczeniu

Płomień znicza drży na wietrze,
Cichy strażnik wspomnień dawnych,
W jego blasku, choć ulotnym,
Żyją echa dni kochanych.

Każda iskra, choć niewielka,
Skrywa w sobie słów tysiące —
Tych, co kiedyś padły szeptem,
I tych, których już nie sądzą.

Nie gaśnie pamięć, nie przemija,
Choć bliskich nie ma obok nas.
W ich imieniu płonie znicz,
Jak cichy szept minionych lat.

On pamięta każdy uśmiech,
Każdy krok w codziennym znoju,
Jakby śledził krople życia,
Tlił się miłością i pokojem.

Znicz to więcej niż płomienia blask,
To wspomnienie, to serca trzask.